't laatste verhaaltje

Aan alles komt een eind, zo ook mijn avontuur in Nicaragua. Morgen nog een dagje genieten van de mooie stad Granada, waar ik het afgelopen half jaar heb gewoond en van elke weekendje weg weer thuis kwam. Waar onze Nica-moeder Flor ons altijd op stond te wachten om te vertellen hoe triest het huis was zonder ons. Morgen nog één keer genieten van de kindjes en het geweldige team docenten op stage. Nog één keer genieten van de muziek op straat, de bedelende oude vrouwtjes, de knallen, de rijst met bonen, de altijd koude douche, de gemoedelijke sfeer en kan zo nog wel even doorgaan. Één ding is zeker: ik ga dit leventje toch wel een beetje missen. Maar dat betekend niet dat ik niet verlang om weer naar Nederland te gaan. Mijn fiets, bruine boterhammen met kaas, mijn eigen spulletjes, het sporten en natuurlijk ook mijn familie en vriendinnetjes, heb ik een half jaar moeten missen… Maar t was t allemaal waard!

De afgelopen vier weken sinds mijn laatste verslag heb ik niet gewacht tot het eindelijk zover was om dit verhaal te kunnen schrijven. Nee, tijdens mijn laatste vier weken heb ik onder ander nog mijn laatste stageweek gehad, ben ik samen met de tantes van Kimber naar Rio San Juan, Astillero en naar Estelí/Somoto geweest. Alsof ik de afgelopen vijf maanden nog niet genoeg had gezien van Nicaragua.
Rio San Juan, een rivier rechts onder in Nicaragua die uitmond in de Caribische Zee. Tijdens deze week ben ik op zoek gegaan naar alligators, die ik uiteindelijk ook heb gevonden, heb gezien en heb aangeraakt. Heb ik een lopende boom gezien en heb ik tot m’n knieën in de blub gestaan. Al het vervoer gaat daar via het water. Dat betekend dat mensen daar totaal afhankelijk zijn van de boot om naar werk, school of familie te gaan. Huizen die zijn gebouwd op palen van hout vanwege de hoeveelheid regen die er valt, want het regent er bijna elke dag.
Een auto gehuurd en vervolgens op naar Astillero, een plaatsje dat bekend staat om schildpadden te spotten in de avond. Na wat flinke kuilen en gaten, een rivier over en buidelrat te hebben gespot aangekomen bij het park. Een gids, die we onderweg hadden opgepikt, heeft ons de schildpadden laten zien. Echt zo bizar om van dichtbij te mogen zien hoe zo’n proces gaat: van een kuil graven tot eieren leggen, tot de kuil dichtmaken en aanstampen met d’r hele gewicht en vervolgens weer te verdwijnen in de zee. Wauw! En..men wat zijn die beesten groot zeg pff daar hoef je niet bang voor te zijn om ze over het hoofd te zien.
Als laatst Estelí. Mensen die mijn verhalen uit hun hoofd kennen(niemand denk ik) of een paar verhalen terug leest ziet dat ik hier voorheen al ben geweest. Waarom gaat Anique dan nog een keer naar hetzelfde plaatsje? Nou vanuit Estelí hadden Kimber en ik een tour geboekt om te gaan canyoning. Voor de mensen die niet weten wat canyoning is volgt hier de uitleg: Canyoning is activiteit/sport waarbij men de loop van een rivier door een canyon volgt, door middel van een combinatie van wandelen, klimmen, springen, zwemmen en abseilen.

Tussen het bezoeken van de steden door zijn Kimber en ik ook nog een dag naar Carita Feliz geweest om alle spullen af te geven. Alle spullen die wij hadden gekocht van al het geld dat wij hadden opgehaald in Nederland. Ze waren er ontzettend blij mee, te zien in de foto’s. Dus..nogmaals bedankt iedereen, door jullie hebben we dit allemaal kunnen realiseren!!

Ook denk je na vijf maanden dat je ongeveer zo’n goede afweersysteem hebt opgebouwd tegen virussen, bacteriën en parasieten toch ga je dan één keer naar de pedicure, worden je nagelriemen weggehaald (waarom, geen idee?) en hou je er een ontstoken teen aan over. Het was bijna beter tot het moment dat ik een paar boomstroken in de blub raakte. Dus tijdens de canyoning maar verband om mijn teen gedaan om t toch een beetje te beschermen, want ik zal, moest en wilde die canyoning nog doen voordat ik Nica zou verlaten. Eigenwijs, eigenwijs, ik weet het! Maar door voorzichtig te doen ben ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Alhoewel neem ik mijn ontstoken teennagel wel mee als aandenker naar Nederland. Iets minder dus…

Nou dat was het dan, mijn laatste avontuurtjes. Ik wil alle mensen bedanken voor alle leuke reacties, kaartjes en brieven die jullie hebben geschreven. Erg leuk om van jullie allen iets te horen! Het enige wat ik nu nog rest te zeggen is… tot woensdag allemaal!!

Hasta Pronto