De reis

Na 21 uur reizen ben ik eindelijk aangekomen op de plaats van bestemming, Granada. Mijn reis begon op Schiphol. Familie, vriendinnen en ouders waren meegekomen om nog het laatst van mij te kunnen genieten. Eenmaal door de douane zijn we gelijk naar de gate gelopen. Daar zaten we dan met z’n tweeën voor de gate naar Houston, bij mij nog steeds niet het besef wat ik toch in hemelsnaam ging doen. A fijn, de gate ging open en Kimber en ik checkte in. Voordat we het vliegtuig in mochten werden aan ons eerst een paar vragen gesteld. Één van die vragen was of wij cadeautjes of spulletjes hadden ontvangen van mensen voor vertrek. Kimber en ik antwoordde daar meteen met een ja op, stom stom stom van ons want de ondervraging begon. Op een of andere reden had die man mij niet gehoord of was mijn moeder niet verdacht genoeg, maar Kimber moest haarfijn aan die man uitleggen wat ze van haar tante had gekregen, waarom, hoe ze heette, etc. Daarna met Kimber toch maar afgesproken dus niet altijd zo goud eerlijk te zijn.
Het vliegtuig vertrok. Na één uur vertraging gingen we uiteindelijk op weg naar Houston. Als ik eerlijk ben zag ik er wel een beetje tegenop. Vooral omdat ik nog nooit zo lang in een vliegtuig had gezeten en überhaupt nog nooit op een grotere luchthaven was geweest als Eindhoven. Gelukkig was ik niet alleen. Tijdens de 12 uur in het vliegtuig heb ik weinig tot niets kunnen slapen. De schuld van de turbulentie, het zittend slapen en de snurkende man achter ons. Maar eten dat we kregen, pff niet normaal. Ik denk dat je normaal gesproken daar wel drie dagen mee vooruit kan, maar het was lekker.
Aangekomen in Amerika woeeehooee!! Ik keek me ogen uit. Eenmaal door de douane, gingen Kimber en ik vol vrolijke en goeie moed naar de bagagecontrole, wat kon ons nu nog gebeuren!? En ja hoor..nu komt het: Kimber was de gelukkige die werd uitgepikt om haar bagage te controleren. Tegen mij werd maar gezegd of ik door wilde lopen en ergens daar op haar wilde wachten. Ja wat waar, en waar kwam Kimber dan uit, wat ging Kimber dan doen en hoelang duurde dat? Ik maar als een braaf hondje verder gelopen, me god niet wetend wat er zou gebeuren.
Stond ik daar dan in me uppie wachtend op Kimber. En ik maar wachten wachten en wachten, maar geen Kimber te bekennen. Na een kwartier begon ik m een beetje te stressen, maar naar een of andere man met een uniform gelopen om te vragen waar Kimber precies uitkwam en waar ik moest wachten. Maar hoelang moet ik in hemelsnaam nog wachten…Na ongeveer een half uur kwam Kimber eindelijk uit dat hokje. Pff wat was ik blij om Kimber weer te zien, niet normaal!!
Op naar de gate voor onze vlucht naar Managua. Na 3,5 uur in het vliegtuig te hebben gezeten was ik eindelijk in het land waar ik wilde zijn, Nicaragua! We werden meteen vriendelijk ontvagen doordat een man mee hielp met het vervoeren van onze (3) koffers en handbagage. Na verschillende verhalen in Nederland gehoord te hebben dat koffers niet of later aankwamen, was ik blij dat onze ik mijn eigen koffer in me handen had.
Buiten stond de taxichauffeur van On-Stage op ons te wachten. Daar kwamen ook gelijk verschillende jongens naar ons toe met bloemetjes. Deze bloempjes hadden ze zelf gevlochten van een soort riet. Erg lief maar toch niet aangenomen. De koffers in de taxi moeten proppen en op naar het gastgezin in Granada. Onderweg viel het me gelijk op dat er veel hutjes lang de weg staan waar mensen overdag fruit en andere lekkernij verkopen. Ook de huizen lijken een beetje op bungalowhutjes, heel simpel en primitief, waar je dwars door heen kan kijken , maar wel erg knus. En de temperatuur, die bevalt me wel!!

Eindelijk aangekomen bij het gastgezin, lokale tijd half 11 ’s avonds (Nederlandse tijd half 6). Ik was kapot, mijn ogen moest ik met moeite open houden. Bij het uitpakken van onze koffers stond het oudste zoontje in de deuropening al gelijk op ons te wachten. Carlos heette hij en is ongeveer 6/7 jaar. Daarnaast heeft Doña Fatima( de gastvrouw) nog één zoontje genaamd Dani. Dani is ongeveer twee jaar oud en echt een vrolijk, energiek jongetje. Het huis heeft geen tuin, heeft middenin geen dak en de eerste kakkerlak heb ik al ontmoet in de douche.
Zo even een kort verslagje hoe ik mijn eerste dag heb beleefd/overleefd. Het volgende verslag (deze keer beloofd met foto's) zal snel volgen..

Adioss, Hasta Pronto!

Anique