Bijna visite
Door: aniquevangrinsven
Blijf op de hoogte en volg Niek
26 April 2012 | Nicaragua, Granada
Tien over negen ’s morgens hier, mijn dag is hier nog maar net van start gegaan, terwijl jullie al aan het avondeten zitten. Ik zeg tijd voor een verslagje zodat jullie allemaal weer met een heerlijk gevoel kunnen gaan slapen.
Het is donderdag en dat betekend dat paps, mams en Rick al over 2 daagjes hier zijn. Men wat ben ik benieuwd wat ze ervan gaan vinden. Door middel van mijn verhalen, tips, foto’s ze een beeld proberen te scheppen maar uiteindelijk komen ze er toch maar op één manier achter door het straks met eigen ogen te zien. Van zaterdag tot vrijdag ben ik de gids en zal ze zoveel mogelijk laten zien hoe mijn leven hier in Nicaragua eruit ziet. Ik zeg, laat ze maar komen…
Maar ondertussen heb ik niet stil gezeten, no es possible! Naast mijn stage heb ik mijn vorige twee weekenden gevuld met een bezoekje aan Estelí en Leon.
Estelí, een dorpje in het noorden van Nicaragua, bekend om haar natuurreservaat genaamd Miraflor. Voor twee dagen verbleven we daar om één te worden met de natuur. Ik kan jullie alvast verzekeren, dat is helemaal goed gekomen. Het begon namelijk al bij de reis er naartoe. Maarliefst twaalf uur erover gedaan om op eindbestemming aan te komen, met de laatste 25 a 30 kilometer in een gebied waar de weg bestond uit zand, het landschap voornamelijk bomen en stenen waren en om het helemaal af te maken waren er haarspeldbochten. Kan je het voorstellen, haarspeldbochten maken met een bus? Op dat moment ben ik erachter gekomen dat alles mogelijk is dit land. Toch maar niet uit het raam gekeken aangezien ik dan geconfronteerd werd met de afgrond. Zolang de buschauffeur maar op de weg bleef letten en zijn best deed om op de weg te blijven, keek ik wel naar voren hoe de weg nog zou volgen. Na 1,5uur in de bus stond de gids bij de uitstaphalte op ons te wachten. Ik stapte uit en al wat ik zag waren bomen en een zandweg, geen huisje te bekennen. Vervolgens nog 15 minuten moeten lopen waaronder door weilanden waar paarden in stonden te grazen, eindelijk aangekomen bij de plek van bestemming. Daar stonden zes huisjes waaronder drie huisjes waar de gasten in konden slapen, twee huisjes waar de Nicaraguënse sliepen en als laatst een huisje waar elke dag voor ons werd gekookt. Daarnaast waren er honden, kippen, een varken, geiten, paarden en niet te vergeten een stier, met andere woorden: ik voelde me helemaal thuis tussen die dieren. Wat betreft die stier, daar kom ik later nog op terug..
Afijn, vanuit ons huisje hadden we uitzicht waar je u op kan zeggen, we keken namelijk recht op de boomtoppen van de bush bush. Dit uitzicht gingen we de volgende dag van dichterbij bekijken, op naar de watervallen waar we voor kwamen. Samen met de gids trokken we de begroeide natuur in om te zien wat zich daar allemaal schuil hielt. Twintig kilometer gewandeld die dag, pff een prestatie op zich dacht ik zo, waaronder het bezoeken van de waterval om even een verfrissende duik te nemen. ’s Avonds was het vereist om een lange broek, hemd, T-shirt, vest en een deken te gebruiken. Vergeleken met Granada was het hier stukke kouder. En wat heb ik genoten om onder dekens te mogen slapen, hmmm heerlijk!
Na de volgende morgen wakker te worden met spierpijn in me benen, toch nog op pad gegaan. Twintig minuten gelopen, kwamen we een kerk tegen waar we naar binnen gingen met toestemming van de mensen. Zelfs gedurende kerkmis werden onze namen één voor één omgeroepen waarbij de man vertelde ons hartelijk welkom te heetten en blij te zijn dat we er waren. Vond het echt heel bijzonder! Weer een momentje waar ik zo van kan genieten.
Op de terugweg waren we nog maar een poort verwijderd van het huisje en ja hoor naast die poort moest net die stier gaan liggen. Geen keus Anique, hoe je je ook went of keert je MOET er langs. Ik kreeg als tip mee om hem NIET in zijn ogen te kijken en te doen alsof ik NIET bang was. Tja, is makkelijker gezegd dan gedaan, ik moest toch weten als hij een move zou maken hoe hard ik moest rennen?! Niets aan het handje, de stier bleef netjes op zijn plek, de poort ging dicht en ik slaakte een zucht van opluchting.
Het was alweer tijd om onze spullen in te pakken en de laatste bus terug naar Estelí te nemen. Alsof we nog niet genoeg avontuur mee hadden gemaakt, hadden we buspech. Dalend, midden in een bocht bleef de bus stilstaan, het stuur functioneerde namelijk niet meer. Daar zit je dan als enige toeristen, met uitzicht op bomen en stenen, mensen die uit de bus klimmen omdat ze liever gaan lopen wetend dat het nog een tijd gaat duren en horend van een meisje dat het nog twee uur lopen zou zijn naar Estelí. Heerlijk, wat een avontuur jongens maar wat was ik stiekem toch blij dat ik die nacht weer in me bedje sliep.
Leon, de studentenstad van Nicaragua, waar je onwijs goed kan shoppen. Ons voorgenomen om dit weekend op z’n Nicaraguaans te doen en het avontuur weer even uit te stellen voor een andere keer. De eerste dag lekker de winkelstraten onveilig gemaakt en ’s avonds met z’n alle bitterballen gegeten. Ze hadden flink hun best gedaan maar de echte bitterballen in Nederland kunnen ze natuurlijk niet overtreffen. De volgende dag nog lekker geluierd op het strand en het weekend was alweer voorbij!
Nu lijkt het net alsof ik alleen maar weekendjes weg ga maar doordeweeks wordt er ook hard gewerkt. De Engelse lessen gaan steeds beter, ondanks dat ik af en toe nog wel een Spengelse (combinatie van Spaans en Engels) zin eruit flap. Ook de gymlessen gaan steeds beter, kinderen komen aan me vragen wanneer ik weer les kom geven. Ik word er zelf ook aardig bij betrokken omdat ze het onwijs grappig vinden als ik aan het rennen ben. Deze week is het einde van het semester en dat betekende voor de kinderen woensdag, donderdag en vrijdag geen lessen vanwege vergaderingen, met andere woorden: ik kon dinsdag al mijn ‘weekend’ vieren. In deze vrije dagen ben ik bezig met het opzetten van een beloningssysteem voor de kinderen in groep drie om wat meer discipline te scheppen in de klas. Ben benieuwd naar het resultaat!
Nou trouwe volgers, dit weer even een update van mijn afgelopen maand met deze keer bijbehorende foto’s. Ik wens iedereen alvast een fijne meivakantie met de bijbehorende plannen en uitstapjes die jullie vast gaan maken. Ik hoor ze graag!
Hasta Luego!
Het is donderdag en dat betekend dat paps, mams en Rick al over 2 daagjes hier zijn. Men wat ben ik benieuwd wat ze ervan gaan vinden. Door middel van mijn verhalen, tips, foto’s ze een beeld proberen te scheppen maar uiteindelijk komen ze er toch maar op één manier achter door het straks met eigen ogen te zien. Van zaterdag tot vrijdag ben ik de gids en zal ze zoveel mogelijk laten zien hoe mijn leven hier in Nicaragua eruit ziet. Ik zeg, laat ze maar komen…
Maar ondertussen heb ik niet stil gezeten, no es possible! Naast mijn stage heb ik mijn vorige twee weekenden gevuld met een bezoekje aan Estelí en Leon.
Estelí, een dorpje in het noorden van Nicaragua, bekend om haar natuurreservaat genaamd Miraflor. Voor twee dagen verbleven we daar om één te worden met de natuur. Ik kan jullie alvast verzekeren, dat is helemaal goed gekomen. Het begon namelijk al bij de reis er naartoe. Maarliefst twaalf uur erover gedaan om op eindbestemming aan te komen, met de laatste 25 a 30 kilometer in een gebied waar de weg bestond uit zand, het landschap voornamelijk bomen en stenen waren en om het helemaal af te maken waren er haarspeldbochten. Kan je het voorstellen, haarspeldbochten maken met een bus? Op dat moment ben ik erachter gekomen dat alles mogelijk is dit land. Toch maar niet uit het raam gekeken aangezien ik dan geconfronteerd werd met de afgrond. Zolang de buschauffeur maar op de weg bleef letten en zijn best deed om op de weg te blijven, keek ik wel naar voren hoe de weg nog zou volgen. Na 1,5uur in de bus stond de gids bij de uitstaphalte op ons te wachten. Ik stapte uit en al wat ik zag waren bomen en een zandweg, geen huisje te bekennen. Vervolgens nog 15 minuten moeten lopen waaronder door weilanden waar paarden in stonden te grazen, eindelijk aangekomen bij de plek van bestemming. Daar stonden zes huisjes waaronder drie huisjes waar de gasten in konden slapen, twee huisjes waar de Nicaraguënse sliepen en als laatst een huisje waar elke dag voor ons werd gekookt. Daarnaast waren er honden, kippen, een varken, geiten, paarden en niet te vergeten een stier, met andere woorden: ik voelde me helemaal thuis tussen die dieren. Wat betreft die stier, daar kom ik later nog op terug..
Afijn, vanuit ons huisje hadden we uitzicht waar je u op kan zeggen, we keken namelijk recht op de boomtoppen van de bush bush. Dit uitzicht gingen we de volgende dag van dichterbij bekijken, op naar de watervallen waar we voor kwamen. Samen met de gids trokken we de begroeide natuur in om te zien wat zich daar allemaal schuil hielt. Twintig kilometer gewandeld die dag, pff een prestatie op zich dacht ik zo, waaronder het bezoeken van de waterval om even een verfrissende duik te nemen. ’s Avonds was het vereist om een lange broek, hemd, T-shirt, vest en een deken te gebruiken. Vergeleken met Granada was het hier stukke kouder. En wat heb ik genoten om onder dekens te mogen slapen, hmmm heerlijk!
Na de volgende morgen wakker te worden met spierpijn in me benen, toch nog op pad gegaan. Twintig minuten gelopen, kwamen we een kerk tegen waar we naar binnen gingen met toestemming van de mensen. Zelfs gedurende kerkmis werden onze namen één voor één omgeroepen waarbij de man vertelde ons hartelijk welkom te heetten en blij te zijn dat we er waren. Vond het echt heel bijzonder! Weer een momentje waar ik zo van kan genieten.
Op de terugweg waren we nog maar een poort verwijderd van het huisje en ja hoor naast die poort moest net die stier gaan liggen. Geen keus Anique, hoe je je ook went of keert je MOET er langs. Ik kreeg als tip mee om hem NIET in zijn ogen te kijken en te doen alsof ik NIET bang was. Tja, is makkelijker gezegd dan gedaan, ik moest toch weten als hij een move zou maken hoe hard ik moest rennen?! Niets aan het handje, de stier bleef netjes op zijn plek, de poort ging dicht en ik slaakte een zucht van opluchting.
Het was alweer tijd om onze spullen in te pakken en de laatste bus terug naar Estelí te nemen. Alsof we nog niet genoeg avontuur mee hadden gemaakt, hadden we buspech. Dalend, midden in een bocht bleef de bus stilstaan, het stuur functioneerde namelijk niet meer. Daar zit je dan als enige toeristen, met uitzicht op bomen en stenen, mensen die uit de bus klimmen omdat ze liever gaan lopen wetend dat het nog een tijd gaat duren en horend van een meisje dat het nog twee uur lopen zou zijn naar Estelí. Heerlijk, wat een avontuur jongens maar wat was ik stiekem toch blij dat ik die nacht weer in me bedje sliep.
Leon, de studentenstad van Nicaragua, waar je onwijs goed kan shoppen. Ons voorgenomen om dit weekend op z’n Nicaraguaans te doen en het avontuur weer even uit te stellen voor een andere keer. De eerste dag lekker de winkelstraten onveilig gemaakt en ’s avonds met z’n alle bitterballen gegeten. Ze hadden flink hun best gedaan maar de echte bitterballen in Nederland kunnen ze natuurlijk niet overtreffen. De volgende dag nog lekker geluierd op het strand en het weekend was alweer voorbij!
Nu lijkt het net alsof ik alleen maar weekendjes weg ga maar doordeweeks wordt er ook hard gewerkt. De Engelse lessen gaan steeds beter, ondanks dat ik af en toe nog wel een Spengelse (combinatie van Spaans en Engels) zin eruit flap. Ook de gymlessen gaan steeds beter, kinderen komen aan me vragen wanneer ik weer les kom geven. Ik word er zelf ook aardig bij betrokken omdat ze het onwijs grappig vinden als ik aan het rennen ben. Deze week is het einde van het semester en dat betekende voor de kinderen woensdag, donderdag en vrijdag geen lessen vanwege vergaderingen, met andere woorden: ik kon dinsdag al mijn ‘weekend’ vieren. In deze vrije dagen ben ik bezig met het opzetten van een beloningssysteem voor de kinderen in groep drie om wat meer discipline te scheppen in de klas. Ben benieuwd naar het resultaat!
Nou trouwe volgers, dit weer even een update van mijn afgelopen maand met deze keer bijbehorende foto’s. Ik wens iedereen alvast een fijne meivakantie met de bijbehorende plannen en uitstapjes die jullie vast gaan maken. Ik hoor ze graag!
Hasta Luego!
-
26 April 2012 - 18:38
Pap, Mam En Rick:
Wij kunnen ons nog niet indenken dat we over 2 dagen daar bij jouw zijn. Maar wij zijn super gemotiveerd al vanaf het begin om naar Nicaragua te gaan. Dus nosotros llegar -
26 April 2012 - 19:55
Ome Peter:
Hoi Anique, als mam en pap dadelijk bij jou voor de deur staan zou ik ze gewoon entree vragen... Geintje, veel plezier toegewenst! Ome Peter -
27 April 2012 - 07:28
Rianne:
Hee Anique!
Wat een mooi verslag weer! Wat maken jullie toch veel mee! Dat het af to much avontuur is, kan ik me als schijtbroek wel indenken....Gelukkig wel in herkenbaar agrarisch gebied..Wat een lieve mensen daar in de kerk!
Volgens Kimber moeten we rekening houden met vertraging...dus hopelijk tot zaterdag!
Veel plezier en pas goed op jezelf en de rest!
Adios Rianne -
03 Mei 2012 - 21:43
Ton,Han,Anne,Loes:
Lieve Anique,
Super wat je allemaal al mee gemaakt hebt!
Al die mooie plekjes waar je al geweest bent. En die kindertjes wat lief. Je valt er al helemaal bij in de smaak. maar dat hadden we ook niet anders verwacht van zo'n lieve nicht.
Ook goed dat de pastoor nog even voor je (jullie) bid.
En heb je behalve die stier dan;
al een mooie man diep n zijn ogen kunnen kijken?? Zijn ze ook een beetje knap die mannen daar?
Anique, geniet van de tijd samen met je Pa en Ma en Rick.
Het ga je goed!! Mucho Amor
Tonnie, Hannie, Anne, Loes. -
05 Mei 2012 - 22:17
Ingrid Van Den Boom:
Tjee wat erg. Net pas voor het eerst gekeken op je site. (mede door familieomstandigheden ben ik de laatste tijd aan veel dingen niet toegekomen) Ik heb vanavond eerst een tijd zitten zoeken naar voetbalplaatjes en voetbalteksten die ik kan schilderen op de slaapkamer van Pim. Nu pas een hele tijd later, begon ik eindelijk aan jouw verslagen. Wat leuk zeg wat je allemaal meemaakt! Vandaag zijn je vader, moeder en Rick alweer thuis gekomen. Ik heb je moeder aan de telefoon gehad.
Nou morgen ga ik zeker verder met lezen. Kan Sanne ook meelezen.
het is nu namelijk al middernacht en Kees en de kinderen liggen op bed.
Tot de volgende keer.
groetjes,
Ingrid -
08 Mei 2012 - 18:00
De Doelekes:
Hoi Anique
Ben net op de koffie geweest bij jullie mam ,mooie verhalen over hun reis naar jou gehoord .Dat je al zo goed spaans brabbeld ,en leuke mensen om je heen hebt .Super fijn voor je want we denken vaak aan je.Het glijden van die vulkaan is op de tv geweest hebben we bij oma en opa zitten kijken .Zo heel anders dan hier .
Al is het hier nu ook heel mooi ,een groene wei met gele paarden bloemen waar jonge lammetjes in dartelen ,heel schatig.
Lieve Anique volgens mij doe je het hartstikke goed daar . Doei
-
08 Mei 2012 - 18:48
3 Voldane Reizigers:
Aloha Anique,
We willen je nog even heel HARTELIJK BEDANKEN voor de Super Vette week
die we hebben mogen beleven daar in
dat prachtige Nicaragua. De lieve mensen, de cultuur en zeker je schattige schoolkiendjes. We zullen ze niet vergeten. Gracias! -
19 Mei 2012 - 13:59
Veertje(L):
nog een nachtje slapen en dan is het zover.....
alvast van harte lieff zussie
xxx -
20 Mei 2012 - 06:58
De Boompjes:
Hey Anique,
Gefeliciteerd !!
We willen je alvast een super byzondere verjaardag wensen. Want wie kan nou zeggen dat hij ongeveer 1000 km van huis zijn verjaardag gevierd heeft. Die vergeet je vast nooit meer. Dus geniet ervan, en wij denken hier aan je. Het ga je goed.
-
20 Mei 2012 - 09:35
Opa En Oma Westerlak:
anique
harteljik gefeliciteerd met je 20 verjaardag we wensen je een hele fijne dag daar met je vrienden en collegas en zoals we vorige week zagen bij jullie ook alles goed is het nog zo warm hier wil het nog steeds geen mooi weer worden hoewel het niet zo koud meer is we hebben afgelopen donderdag een mooi feestje gehad bij tante pieta 50 jaar getrouwt groetjes opa en oma -
21 Mei 2012 - 16:47
Pa Mam Rick Tom Vera:
Hallo 20 jarige Anique.
Klinkt goed he. Hoe is de verjaardagstaart gevallen? We hebben hier ook maar een feestje gebouwd.
De dag nog goed laat afgsloten zeker met die hoeveelheid rum die je ingeslagen had. Een hele fijne week
in Costa Rica en pas goed op je zelf en de andere. Groetjes van ons. -
04 Juli 2012 - 21:13
Diana:
tja .. ik ook te weinig gekeken op je site ;) maar je wel gevolgd natuurlijk !
lekker hè ? om het zo koud te hebben dat je je lekker kunt wikkelen in een warme deken .. dat had je vast niet gedacht !
Nog even, en dan kom je alweer naar huis, een bult ervaringen rijker .. nòg zelfstandiger .. en voorzien van een vlotte spaanse babbel ;)
Ik kijk naar je uit !
